„Spoofing” czyli fałszowanie adresów IP, mające na celu udawanie serwera w istniejącym połączeniu sieciowym. Technika ta ma na celu uniknięcie zabezpieczeń jakie wprowadzają na danym serwerze administratorzy sieci wewnętrznej oraz „ podszycie” się pod użytkownika sieci, co umożliwia atakującemu przechwytywanie wszystkich danych , które miały trafić do prawdziwego komputera. Spoofing oznacza fałszowanie podstawowych usług oraz protokołów sieciowych tak, aby ofiara ataku nie rozpoznała atakującego. Pozwala to uzyskać nieuprawniony dostęp do zasobów sieci, zdobycie numerów kart kredytowych, haseł, informacji osobowych itp. Spoofing może przybierać różne formy.

Metody spoofingu: IP, ARP, DNS, web i e-mail.

Fałszowanie przy wykorzystaniu protokołu ARP. ARP spoofing stosuje konstrukcję fałszowanego pakietu ARP request oraz ARP reply. Po wysłaniu sfałszowanego pakietu ARP reply docelowy host będzie przesyłał pakiety do hosta atakującego, zamiast do właściwego. Taki atak to "zatruwanie" tablicy ARP (ARP poisoning). Istnieją programy automatycznie wykonujące proces zatruwania (np. ARPoison).
Atak man-in-the middle

Atak man-in-the middle

Drugą metodą fałszowania ARP jest wykorzystanie oprogramowania typu sniffer do badania ruchu, w celu zdobycia tablicy ARP sieci lokalnej. Zmiana adresu MAC karty sieciowej jest możliwa praktycznie w przypadku każdego systemu. Fałszując dane MAC, możemy "udawać" dowolny komputer w sieci lokalnej, uzyskując dostęp do informacji nieprzeznaczonych dla danego użytkownika. W ten sposób można ominąć ograniczenia związane z regułami zapory ogniowej, przydziałem dynamicznych adresów, czy dostępem do określonego VLAN.

Zabezpieczeniem chroniącym przed takim atakiem może być wprowadzenie statycznej tablicy ARP na przełączniku. Do monitorowania zmian ARP w lokalnej sieci można użyć oprogramownia ArpWatch, dostępnego w wersji dla systemu Unix.

Wiele protokołów w modelu TCP/IP nie dostarcza mechanizmów do uwierzytelniania źródła lub celu wiadomości. Są one przez to podatne na ataki spoofing, gdy dodatkowe środki ostrożności nie są zachowane przez aplikację by weryfikować tożsamość wysyłającego lub odbierającego hosta. W szczególności IP spoofing i ARP spoofing mogą zostać użyte by uzyskać możliwość ataku man in the middle przeciwko hostom na sieci komputerowe. Ataki spoofing, które korzystają z zestawów protokołów TCP/IP mogą być zminimalizowane poprzez użycie zapory sieciowej zdolnej do głębokiej inspekcji pakietów (DPI) lub poprzez zastosowanie środków by weryfikować tożsamość osoby wysyłającej lub osoby odbierającej wiadomości.

Niektóre strony internetowe, zwłaszcza pornograficzne, pozwalają na dostęp do swoich materiałów tylko przy użyciu odpowiednio zatwierdzonych loginów. Jest to narzucone poprzez sprawdzenie nagłówka żądania HTTP. Ten odwołujący nagłówek może jednakże zostać zmieniony (sytuacja ta nazywana jest „referrer spoofing” lub „Ref-tar spoofing”), pozwalając użytkownikom na zyskanie nieupoważnionego dostępu do chronionych materiałów.

Publiczne sieci telefoniczne często dostarczają CLIP, czyli informacje, która zawiera imię dzwoniącego i numer, z każdym połączeniem. Jednakże niektóre technologie (zwłaszcza w sieciach Voice over Internet Protocol) pozwalają dzwoniącym na podrobienie tej informacji i przedstawienie fałszywego nazwiska i numeru. Bramki sieciowe pomiędzy sieciami, które pozwalają na taki spoofing i inne publicznie sieci następnie przekazują dalej tą fałszywą informacje. W sytuacji gdy spoofing połączenia pochodzą z innych krajów, prawo w kraju odbiorcy może nie dotyczyć wykonującego połączenie. To ogranicza efektywność prawa przeciwko użyciu fałszowanych informacji CLIP do dalszych oszustw.

Atak GPS spoofing stara się oszukać odbiornik GPS poprzez nadawanie sfałszowanego sygnału GPS, złożonego tak by przypominał zwyczajny sygnał GPS, lub poprzez powtórne nadawanie oryginalnego sygnału zdobytego gdzie indziej lub o innym czasie. Te sfałszowane sygnały mogą być modyfikowane w taki sposób by odbiorca błędnie oszacował swoją aktualną pozycję lub by odbiorca poprawnie zlokalizował swoją pozycję, ale o innym czasie. Jedna z popularnych form ataku GPS spoofing, często nazywana atakiem carry-off, zaczyna się od nadania sygnału GPS zsynchronizowanym z oryginalnym sygnałem obserwowanym przez cel ataku. Siła sygnału fałszowanego jest wtedy stopniowo zwiększana i zmieniana w stosunku do oryginalnego sygnału. Zostało zasugerowane, że przechwycenie dronu Lockheed RQ-170 w północno-wschodnim Iranie, 2011, był wynikiem takiego ataku.

„Hijacking” jest to metoda polegająca na przechwytywaniu transmisji odbywającej się między dwoma systemami. Metoda ta jest bardzo skuteczna gdy próbujemy uzyskać dostęp do szczególnie chronionych programów.

Session hijacking (przechwytywanie sesji) – wszystkie ataki, w których włamywacz próbuje uzyskać dostęp do istniejącej sesji użytkownika, tzn. takich gdzie identyfikator został już wcześniej przydzielony. Polegają na uzyskiwaniu nieuprawnionego dostępu do systemów komputerowych na skutek przechwycenia sesji legalnego użytkownika. Opiera się na przesyłaniu w sesji np. adresu IP komputera wraz z nazwą przeglądarki, spod których została ona utworzona, a następnie porównywać je przy kolejnych wizytach z danymi dostarczonymi przez serwer.

“E-mail bombing” polega na zatkaniu konkretnego serwera pocztowego ogromną liczbą wiadomości, wysyłanych z wielu miejsc w tym samym czasie do adresata. Skrzynka ofiary ulega zapchaniu przez co nie może on odczytać wiadomości, która faktycznie miała do niego dotrzeć. Cyberprzestępcy programują tak komputery, aby wysyłały one nieustannie ogromne ilości maili na konto pocztowe ofiary.

Flooding czyli "zalewanie" to technika blokowania serwerów IRC polegająca na przesyłaniu do określonego kanału bardzo dużych ilości tekstu co powoduje zazwyczaj problemy w prowadzeniu konwersacji przez innych użytkowników kanału. Flooding jest również jednym ze sposobów ataku typu Denial of Service i polega on na wysyłaniu do atakowanego serwera takiej liczby żądań, jakiej ten nie jest w stanie obsłużyć.

Większość nowoczesnych sieciowych systemów operacyjnych jest w stanie wykryć tego typu atak i zablokować potoki wysyłanych danych tekstowych, jednocześnie wyrzucając osobę atakującą z danego kanału.

Koń trojański, częściej nazywany „trojan” lub „trojan horse” jest jednym z najgroźniejszych programów używanych przez cyberprzestępców. Po zainfekowaniu systemu dokonuję on nieprzewidywalnych działań na komputerze. Może on usunąć określone pliki lub wszystkie dane z twardego dysku komputera. Jest wstanie sam zainicjować procedurę formatowania lub przesłać dane do swojego twórcy. Trojona można dołączyć do każdego oprogramowania. Najprostszym sposobem jego rozpowszechniania jest poczta elektroniczna, lecz często uruchamia się przez wejście na zainfekowaną stronę Internetową. Konie trojańskie służą także do wyłapywania haseł. Sytuacja taka następuje, w przypadku gdy cyberprzestępca zastępuje standardowy program rejestrujący się na komputerze wersją z trojanem. Użytkownik nie zdając sobie sprawy z zagrożenia loguje się do systemu, a w między czasie jego hasło przechwytywane jest przez program z koniem trojańskim. Metoda ta jest często łączona z spoofingiem i stosowana przez cyberprzestępców do przechwytywania haseł dostępu do kont bankowych.

Robak może zachowywać się jak wirus, koń trojański lub bakteria. Działa on w sieci jak potencjalny hacker, lecz jego atak nie musi być koordynowany przez niego. Wyszukuje on słabe strony w poczcie elektronicznej, stronach internetowych, czy popularnych chatach i infekuje się na kolejnych komputerach. Bakteria jest programem , którego zadaniem jest rozmnażanie się na zaatakowanym komputerze. Typowa bakteria na początku dzieli się na dwie kopie ,instalując się w środowisku zasobów danych. Następnie ulega kolejnemu rozmnażaniu, przez co zajmuję pamięć w komputerze i uniemożliwia jego pracę.

Atak słownikowy polega na sprawdzaniu kolejnych, gotowych haseł znajdujących się w bazie danych, w tzw. słowniku. Słownikiem takim jest zazwyczaj zwykły plik tekstowy. Atak może polegać np. na kolejnych próbach zalogowania się do systemu na czyjeś konto, przy założeniu, że znana jest nazwa konta (login).